O książce: rok / `Proza Levkina jest niesamowicie namacalna, na tym polega jej mikroskopijna taktyka i optyka zarazem. Jest szczegółowy, jak neurony mózgu na fotografii, jak zsiadła istota szara, dzięki której myślimy, że myślimy.” Alexander Skidan, „Nowa książka rosyjska”. „Większość czytelników „Omu” zmuszona jest wstać, rozbić się na kawałki i zdobyć kolekcję Andrieja Levkina. Nie ma tu śladu intelektualizmu. Oznacza to, że intelektualizm jest oczywiście obecny, ale nie czysto leningradzki, ale zwyczajny, ludzki: nasycony kurzem i gorącem, niebem i rzekami. Przeglądanie tego wszystkiego jest możliwe, ale niebezpieczne; przynajmniej żadnemu z recenzentów się to nie udało. Levkin jest dokładnie taki, jak heroina – dość szybko się do tego przyzwyczajasz, a z każdą kolejną stroną podróż staje się coraz bardziej ekscytująca. Nieliczni krytycy, którzy wciąż odważają się pisać o Levkinie, zwykle cytują coś o aniołach Borysa Kuźminskiego z magazynu OM`.